Çox mürəkkəb və hər an dəyişən müasir dünyamızda
təəssüf ki, hələ də işğal, aqressiya, müharibələr, ikili standartlar,
terorizm, seperatizm, insan hüquqlarının heçə endirilməsi kimi hallara rast
gəlirik. Artıq 30 ilə yaxındır ki, Azərbaycanın 20% ərazisi qonşu
Ermənistan tərəfindən işğal edilmişdir. Mənim atamın doğulub boya-başa
çatdığı Qarabağ, eləcə də Ağdam, Füzuli, Qubadlı, Zəngilan, Kəlbəcər, Laçın
və Cəbrayıl düşmən tapdağı altındadır. Bu zorakılıq və tarixi
ədalətsizlik nəticəsində yüzlərlə azərbaycanlı qətlə yetirilmiş, minlərlə
dinc vətəndaş xəsarət almışdır. 1milyona qədər insan evlərindən qovulub,
qaçqın və məcburi köçkün vəziyyətində yaşamağa məcbur olmuşlar. Onların
evləri, mülkləri, kəndləri, torpaqları talan edilmiş, tarixi abidələrimiz,
yüzlərlə ictimai bina, məktəb, xəstəxana, muzey yerlə yeksan olunmuş, böyük
bir ərazinin bütün infrastrukturu dağıdılmışdır. Evsiz-eşiksiz qalmış, bütün
hüquqları tapdalanmış bu insanların hər biri mənim qohumum, qardaşım, doğmam
və əzizimdir. 30 ildir ki, mən də onlar kimi öz ata-baba torpağıma gedə
bilmirəm, babalarımın qəbrini ziyarət edə bilmirəm.
Bu haqsızlığa biz 30 il dözmüşük. BMT, Avropa
şurası, insan hüquqlarını müdafiə edən çoxsaylı təşkilatların və beynəlxalq
ictimaiyyətin yüz minlərlə azərbaycanlının acı taleyinə göz yummayacağına,
bu insanların tapdalanmış hüquqlarının nə zamansa bərpa olunacağına və
nəhayət ki, ölkəmizin ərazi bütövlüyünün tezliklə təmin ediləcəyinə
inanmışıq. Haqq və ədalətin zəfər çalacağını düşünmüşük...
Beynəlxalq təşkilatların yüksək tribunalarından insan
hüquqlarından ağız dolusu danışan, dünyaya demokratiya ixrac edən liderlər,
beynəlxalq institutlar və təşkilatlar nəyə görə bütün bu illər ərzində 1
milyon insanın hüquqlarını qorumaq üçün heç bir addım atmayıblar?...
Aqressiyaya məruz qalmış ölkənin qanuni sərhədlərinin bərpa olunmasında
kömək göstərməyiblər?... Axı bu insanların da hər biri bizim kimi ailə
başçısı, iş və ya vəzifə sahibi, alim, rəssam, musiqiçi, müəllim və ya kənd
təssərrüfatı ilə məşğul olan sıravi vətəndaşdır. Nəyə görə “Azərbaycanın
işğal olunmuş ərazilərindən erməni qoşunlarının qeyd-şərtsiz çıxarılması”
haqqında BMT-nin hələ 1993-cü ildə qəbul etdiyi qətnamələrinə, mötəbər
beynəlxalq təşkilatların bəyanatlarına baxmayaraq ermənilər torpaqlarımızdan
çıxarılmır?... Nəyə görə aqressora qarşı heç bir sanksiya tətbiq olunmur?
Hansı sağlam düşüncəli insan bu vəziyyəti alqışlaya və ya qəbul edə bilər?
Bu gün bizim öz torpaqlarımızı azad etməyə, öz
evlərimizə qayıdıb, düşmən tərəfindən dağıdılıb xarabalığa çevrilmiş kənd
və şəhərlərimizi yenidən tikib, bərpa etməyə haqqımız var. Bu gün
hər bir azərbaycanlı vəzifəsindən, dini və siyasi baxışından asılı olmayaraq
ön cəbhədə olmağı özünə şərəf bilir. Bu gün hər birimiz bir nəfər kimi
prezidentimizin ətrafında birləşərək doğma torpaqlarımızı azad etmək uğrunda
döyüş meydanında, ön və arxa cəbhədə, informasiya cəbhəsində aqressorla
vuruşuruq. Bu bizim üçün Vətən müharibəsidir, haqq və ədalət uğrunda
apardığımız mübaribədir. Bu günlərdə hər birimiz əsgərik, son nəfərimizə,
son nəfəsimizə qədər döyüşməyə hazırıq! Xoşbəxtəm ki, mənim də oğlum
minlərlə əsgərimiz kimi döyüş bölgəsindədir. Biz, qəhrəman əsgərlərimizin
qələbə müjdəsini səbirsizliklə gözləyirik.
Arzu edirəm ki, bu haqsızlığa nəhayət ki, son qoyulsun.
Qarabağımız və Azərbaycanın digər işğal olunmuş rayonları nəhayət ki,
düşmən tapdağından azad olunsun., insanlar öz torpaqlarına qayıtsınlar,
rahat yaşayıb, yaradıb, əkib-biçsinlər, tikib abad etsinlər. Arzu edirəm ki,
bu müharibə dünyada sonuncu müharibə olsun.
Əziz dostlar, bu günlərdə bizə dəstək olan hər bir
dostumuza və qardaşlarımıza dərin təşəkkürümü və sonsuz minnətdarlığımı
bildirirəm. Hər zaman Sizi beynəlmiləl şəhər kimi şöhrət qazanmış Bakımızda,
təkrarsız təbiəti ilə seçilən doğma Şuşamızda görməyə şad olaram!
Hörmətlə,
Azərbaycan Karikaturaçı Rəssamlar Birliyinin sədri,
professor Bayram Hacızadə
Tofiq Məmmədov
- Azərbaycan (2013) Viktor
Tatarinsev -
Azərbaycan
(1990)
Viktor Tatarinsev -
Azərbaycan
(1990)
